مطهرى پاره تن امام ⁽⁶⁾

اى روح مطهر!..

اكنون، در اين زمان سراسر نياز، كوير تشنه و عطشناك انديشه‏هاى‏جستجوگر اين نسل، بيش از همه وقت انتظار تو را مى‏كشد و در عصرهجوم «بودن‏» هاى كاذب و وجودهاى مصنوعى، «نبود» تو را غمگنانه‏مى‏سرايد و بر بام دلش، آواى اندوه، سر مى‏دهد.

اكنون، جوانه‏هاى رسته از شاخه‏هاى زمان پس از انقلاب، جوياتر ازپيش، چشم اميد به بارش انديشه‏هاى تو دوخته است تا همچون هميشه،سرزمين بكر افكار را برويانى و ساقه‏هاى خشكيده و قحطى زده را به برگ‏و بار بنشانى.

اى روشنايى خورشيد!..

چه مى‏شد كه ديگر بار، انفجار فجرى مى‏شد و تابش سحرى از دامان‏فلق؟... چه مى‏شد كه نسل شب زده ما، طلوع دانش اصيل تو را بر افق‏افكار خويش به تماشا مى‏نشست واسلام را از زبان تو مى‏نوشيد؟ كه زبان‏تو مجراى معارف زلال و شيرين مكتب بود.

اى باغبان بيدار و تيز بين!..

باغ انديشه‏هاى نسل ما، پر از نيلوفر سؤال است. چه مى‏شد كه‏دستهاى مهربان و صميمى تو علف هرزه‏هاى شبهه‏ها و اشكالات رامى‏چيد; و ساقه‏هاى ترد ذهن ما را آبيارى مى‏كرد و گلبوته‏هاى شناخت مارا مى‏شكوفاند؟!

شكسته و بريده باد، دست «فرقان‏»، كه با تبر ترور، بيرحمانه قامت‏استوار و تنومند تو را به خاك افكند و با سرب مذاب، مغز تو را كه عصاره‏عمرى تلاش و تجربه و آموختن و اندوختن بود، نشانه گرفت و قلب تو را كه‏براى اسلام مى‏تپيد از كار انداخت.

مطهرى عزيز!..

آنان كه از نزديك با تو نشست و برخاست داشته‏اند و شور و شيدايى تورا در راه معرفت و مكتب ديده‏اند، لقب «عاشق‏» رابر تو زيبنده مى‏بينند وبه عشق تو به جمال برتر و كمال والا، شهادت مى‏دهند..

اى خلوص زندگى! مطهرى عزيز!..

عرضه اسلام ناب به اين نسل مشتاق، حاصل عمر تو بود و تو خود،حاصل عمر امام. آنچنان كه تو را فرزند عزيز خطاب كرد و در سوگت‏نشست و غمگنانه و دردمندانه، در واره‏هاى اشگ بر چهره‏اش غلتيد.

آه... اى چراغ بيدارى!

اى دو چشم فروزان، كه در محله كوران و در انبوه ديده‏هاى كور سو، به‏ديدبانى خط ايمان ايستادى و نگهبانى برج شرف و شريعت را گردن‏نهادى و به مرزبانى دين پرداختى و در سنگر بيان، براى هر يورشى ازسوى اجانب، پاسخى دندان شكن داشتى و هر نفوذى را به پايگاه عقايدمى‏بستى و هر هجومى را به كشور معارف وحى، با سلاح قلم و با گلوله كلمه‏جواب مى‏دادى و با «حضور مسلحانه‏» در هر صحنه‏اى كه دشمن به تاخت‏و تاز و دروغ و جعل و تحريف و افساد مى‏پرداخت، نقابها را از چهره‏ها كنارمى‏زدى و انديشه‏هاى شيطانى را از پشت صورتكها بيرون مى‏كشيدى وطشت رسوايى‏شان را بر زمين مى‏انداختى.

تو، نقشه‏هاى نهان را كه دست‏شرك جديد.

به دستيارى بى مزد خائنان منافق.

براى ملت ما مى‏كشيد، مى‏ديدى.

تو «خط سوم‏» نامرئى كتاب «غسق‏» را.

به تيز هوشى مخصوص خويش، مى‏خواندى..

استاد شهيد!..

وقتى كه زبان به سخن مى‏گشودى، عناصر ماركسيست و چپ زده وشرق گرا، و خود باختگان بى ريشه و غرب باور، كه افكار وارداتى و پوسيده‏خود را در خروش انديشه‏هاى ژرف و اصيل اسلامى تو ورشكسته‏مى‏ديدند، و فلسفه‏هاى منجمد و يخ زده خويش را در گرماى «اصول‏فلسفه‏» تو، آب شده مى‏يافتند، چاره‏اى جز جبهه‏گيرى خصمانه نداشتند وسايه‏ات را نيز با تير مى‏زدند.

مرعوبان واشنگتن، مجذوبان مسكو، و مفتونان فرانسه، آنانكه به‏چشم و گوششان «عينك روسى‏» و «سمعك آمريكايى‏» زده بودند،دشمنت‏بودند، چرا كه تو، با دستى پر از معارف قرآن و اهل بيت‏عليهم السلام به‏جنگ تفسير مادى مذهب مى‏رفتى و «ماترياليسم منافق‏» را كه پشت‏نقاب تفسير قرآن، چهره پنهان كرده بودى،رسوا مى‏ساختى ⁽⁷⁾ و خود، شهيدايمان شدى و كشته حقيقت!..

مگر تو خود نگفتى كه: «اگر قرار است من زندگى خود را در راه‏جلوگيرى از انحراف در اسلام از دست‏بدهم، بگذار چنين باشد، كه اين‏بهترين شيوه مردن است‏»؟ تو گفتى... وامام هم، كه تو را فرزند عزيز و پاره‏تن خويش دانست، مهر تاييد بر آن زد و گفت:

«شخصى كه عمر شريف و ارزنده خود رادر راه اهداف مقدس اسلام،صرف كرد و با كجرويها و انحرافات، مبارزه سرسختانه كرد...».

آرى... اى شهيد عاشق!

وقتى كه دشمنان حق، در ميدان فكر، تو را حريف نبودند، منطق را برزمين نهادند و اسلحه را برداشتند و به جنگ تو آمدند.

آن هم، نه در روز روشن، كه در سياهى شب! نه با منطق و سخن، كه باگلوله و آتش،

نه روياروى و جوانمردانه، كه از پشت‏سر... و بى خبر!

آه... اى آبرو بخش قلم!

اى قصه گوى پير برنادل! كه بر ساحل تاريخ اسلام و سيره پيامبر وامامان نشسته بودى و برايمان از آن دريا، مرجانهاى درشت و صدفهاى‏گرانبها ارمغان مى‏آوردى.

ديگر چه كسى براى ما «داستان راستان‏» خواهد گفت؟ ⁽⁸⁾ و كدام زبان‏گويا، ما را در پرتو «جاذبه على‏» گرما خواهد بخشيد؟

اى دست نوازشگر و پر بار! بعد از تو كدام باغبان صميمى، دستمان راگرفته و مشام جانمان را با «سيرى در نهج البلاغه‏» به بوييدن معارف‏علوى معطر خواهد ساخت؟ و كدام معلم، نكات سازنده‏اى از «سيره نبوى‏»را در مزرع جانمان خواهد كاشت؟

آه... اى معلم اسلام! وقتى ديدگان ما به «جهان بينى توحيدى‏» توافتاد و دريچه «انسان و ايمان‏» را به رويمان گشودى و چهره «انسان درقرآن‏» را به ما نماياندى، از «وحى و نبوت‏» تو توشه‏ها برگرفتيم و باسنتهاى «جامعه و تاريخ‏» آشنا شديم و با «شناخت‏» تو معارف را شناختيم‏و پروازكنان به سوى «زندگى جاويد» شتافتيم تا شايد دوستى «پيامبرامى‏» را فراهم آوريم و پيوند «ولاء ها و ولايتها» را استوار سازيم.

در عصرى كه زنان ما را از درون پوك مى‏كردند و به پوچى مى‏كشاندند،براى دفاع از اين قشر بى دفاع جامعه، «نظام حقوق زن...» را مطرح‏ساختى و براى مبارزه با بيمارى برهنگى و مسخ زن، كه ملعبه‏حرمسراهاى جديد تمدن وحشى شده بود، «مساله حجاب‏» را بعنوان‏ارزشى و اصالتى براى زن بيان كردى تا اساس جامعه استوار بماند و پيوندخانواده‏ها از هم نگسلد و حرمت‏خواهرانمان بعنوان يك انسان، محفوظبماند.

مطهرى شهيد!..

بعنوان يك انسان متعهد، به «انسان و سرنوشت‏» مى‏انديشيدى وبعنوان يك عالم شيعى مسؤول و آگاه، يك لحظه از سرنوشت جامعه غافل‏نبودى. در همان زمان كه براى كاشتن بذر ايمان در ذهن نسل پوياى‏گريزان از مذهب، «علل گرايش به ماديگرى‏» را بر مى‏شمردى، با«گفتارهاى معنوى‏» ات روح معنويت و تقوا و عرفان را در ما مى‏دميدى وبراى ياد آورى گذشته پر شكوه فرهنگ و تمدن ما، «خدمات متقابل‏اسلام و ايران‏» را يكايك بازگو مى‏كردى.

با تحليل‏هاى دقيقت، احياى تفكر اسلامى را در نظر داشتى و نسل‏جوان تشنه ما را با «علوم اسلامى‏» آشنا مى‏كردى و منطق و فلسفه وحكمت و كلام و عرفان و فقه و اصول را در قالبى استوار و بيانى رسا به‏جويندگان علوم دين مى‏آموختى و در كنار آن، بخاطر دميدن روح حركت وشور انقلاب در امت مايوس و وازده و سرخورده اسلامى، «نهضتهاى‏اسلامى صد ساله اخير» را برايمان تبيين و تحليل مى‏كردى تا امت‏مسلمان بپا خاسته و «انقلاب اسلامى‏» را پى ريزى كنند و زمينه‏ساز «قيام‏و انقلاب مهدى‏» گردند و از «شهيد» دادن نهراسند.

آرى... استاد عزيز! اينك چندى است كه از شهادتت مى‏گذرد.

تو با حضور خود، همه جا را پر كرده‏اى و در ميان ما و در قلب تاريخ،زنده‏اى.

گرچه رفتن نابهنگام تو، آوارى از غم، بر سرمان ريخت و دست نيازمان‏را همچنان در راه طلب، گشوده نگاه داشت، اما... شايد شهادت تو نيز از آن‏الطاف خفيه الهى بود، تا به جويندگان اسلام، حركتى بخشد، و بكوشند، تااين خلا را پر كنند.

شور آفرينى و حركت زايى و آگاهى بخشى شهادت تو، به جاى خود.ولى... خوارج اين عصر، و نهروانيان اين انقلاب و مارقين جمهورى‏اسلامى، بخصوص گروه «فرقان‏» كه آن سرو بلند را فرو شكسته و فراركردند و آن خورشيد تابنده را به غروب نشاندند و خود غايب شدند، اى‏كاش، وحشت، امانشان مى‏داد، تا لحظه‏اى بايستند و در جارى خون تو،جريان ايمان را در اندام جامعه ببينند و در افتادن تو، برخاستن خلقى راتماشا كنند و در سرخى خونت، سر سبزى اسلام را بنگرند، و در خاموشى‏تو، خروش امتى مصمم و خشمگين را بشنوند، كه همه، يك دهان شده‏بودند و فرياد مى‏زدند:

«معلم شهيدم!... راهت ادامه دارد.». قم - ارديبهشت 1359 ش  . ( به نقل از از ساحل به دریا ، محدثی ،جواد).

 شكسته و بريده باد، دست «فرقان»، كه با تبر ترور، بيرحمانه قامت استوار و تنومند تو را به خاك افكند و با سرب مذاب، مغز تو را كه عصاره عمرى تلاش و تجربه و آموختن و اندوختن بود، نشانه گرفت و قلب تو را كه براى اسلام مى‏تپيد از كار انداخت.
وقتى كه دشمنان حق، در ميدان فكر، تو را حريف نبودند، منطق را بر زمين نهادند و اسلحه را برداشتند و به جنگ تو آمدند. آن هم، نه در روز روشن، كه در سياهى شب! نه با منطق و سخن، كه با گلوله و آتش، نه روياروى و جوانمردانه، كه از پشت سر ... و بى‏خبر!
تو با حضور خود، همه جا را پر كرده‏اى و در ميان ما و در قلب تاريخ، زنده هستى.
گرچه رفتن نابهنگام تو، آوارى از غم، بر سرمان ريخت، و دست نيازمان را همچنان در راه طلب، گشوده نگاه داشت، امّا ... شايد شهادت تو نيز از آن الطاف خفيّه الهى بود، تا به جويندگان اسلام، حركتى بخشد و بكوشند، تا اين خلأ را پركند.
چه شدّتها به جان خريده شد، تا قلمها در دست «مطهّرى» قرار گيرد و با طهارتى از جان برخاسته، به «تطهير» انديشه‏ها بپردازد و افكار «طاهره» را بر لوح دلها بنگارد.
چه خوب است كه «قلم» در دست مطهرى‏ها باشد، و منبرها، در اختيار خطابه‏هاى استاد شهيد، و كلاسها، پر از شاگردان او، و كاغذها، پذيراى كلمات آن معلّم.

نقل از : قطعات ، محدثی ، جواد

اللهم عجل لولیک الفرج والنصر