"عباس(ع) دریای ادب"

یکی از ارزشهای والای انسانی و اسلامی، رعایت ادب و فروتنی در برابر افرادی است که در مقایسه با انسان دارای برتری باشند

علی علیه‌السلام در ضمن سفارش به فرزندش امام حسن علیه‌السلام در فراگیری ادب فرمود: «یا بُنَیَّ! اَلْاَدَبُ لِقاحُ العَقلِ، وَ ذَکاءُ القَلبِ و عُنوانُ الفَضلِ؛ پسرم! ادب، بارورشدن عقل و بیداری قلب و سرفصل فضیلت و ارزش است.» و نیز فرمود: «لا میراثَ کَالأَدَبِ؛ هیچ ارثی ارزشمندتر از ادب نیست».¹

حضرت عباس علیه‌السلام نیز از همین مکتب درخشان، درس ادب آموخته بود.

روایت شده که عباس، بی اجازه در کنار امام حسین علیه‌السلام نمی‌نشست و اگر پس از اجازه می‌نشست، مانند عبد خاضع، دوزانو در برابر مولایش می‌نشست.² کانَ کَالعَبدِ الذلیل بَینَ یدَیِ الوَلیِّ الجَلیلِ؛ عباس همچون بردهای حلقه به گوش در برابر امام علیه‌السلام بود.³

عباس علیه‌السلام، هرگز امام زمان خوبش را برادر نمی‌گفت؛ بلکه همواره امام حسین را : سیدی و مولای؛ یا اباعبدالله؛ یابن رسولالله؛ خطاب می‌کرد . جز در مورد آخرین ساعت عمر، در لحظه شهادت، که صدا زد، «برادر، برادرت را دریاب».⁴

هنگامه ظهور برترین ادب و احترام قمر بنی هاشم، هنگام ورود او به شریعه بود. لحظه‌ای که دست در آب فروبرد تا کام تشنه خود را جرعهای بنوشاند، ناگاه یاد عطش مولای خود نمود و بی‌درنگ آب از دست خود فروریخت و تشنه از شریعه خارج شد.⁵

ایمان و وفا سایه بالای تو بود

ایثار علی نقش به سیمای تو بود

گر لب نزدی به آب دریا عباس

دریای ادب میان لبهای تو بود⁶

[1]. نهج البلاغه، حکمت 54.

[2]. محمد محمدی اشتهاردی، پرچمدار نینوا، انتشارات مسجد مقدس جمکران، 1378، چ 2، ص43.

[3]. امیرحسین علیقلی، هفتاد و دو درس زندگی از سیره عملی حضرت ابوالفضلالعباس، انتشارات عابد، چ 2، ص44.

[4]. همان.

[5]. سپهسالار عشق، ص101.

[6]. سیدرضا مؤید خراسانی، از آینه ایثار، ص63.

منبع :سایت تبیان

 www.tebyan.net